صورتگران که صورت دل خواه می کشند

چون صورت تو می نگرند آه می کشند

جمعی شریک حال پراکندهٔ من اند

کز طرهٔ تو دست به اکراه می کشند

لب تشنگان چاه زنخدان دلکشت

آب حیات دم به دم از چاه می کشند

یارب چه گلبنی تو که با نقش قامتت

سرو بلند را همه کوتاه می کشند

من مات صورت تو که در کارگاه حسن

خورشید را گدا و تو را شاه می کشند

تو در حجاب رفته به چندین هزار ناز

من منتظر که دامن خرگاه می کشند

می گیرد آفتاب ز دود درون ما

چون عنبرین نقاب تو بر ماه می کشند

ترسم خدا نکرده کشد از تو انتقام

آهی که عاشقان به سحرگاه می کشند

این است اگر صعوبت عشق تو، رهروان

در اولین قدم، قدم از راه می کشند

برداشت عشق پرده به حدی که عاشقان

بر لوح سینه نقش انا الله می کشند

فارغ ز رشک بوالهوسانم فروغیا

چون داغ عشق بر دل آگاه می کشند